Opis projektu:

Stanowisko Kietrz 7 znajduje się w pow. głubczyckim, woj. opolskim. Położone jest na Płaskowyżu Głubczyckim, w tzw. Bramie Morawskiej, czyli stosunkowo płaskim terenie pomiędzy Sudetami i Karpatami. Badania ratownicze w latach 1933-1934 dostarczyły wielu zabytków archeologicznych, które pozwalają na przeprowadzenie nowatorskich, interdyscyplinarnych badań. Na ten moment cmentarzysko interpretowane jest jako cmentarzysko warstwowe, a jego chronologia ustalona na fazy C1-C2 okresu rzymskiego (II-III w. AC). Zamieszkująca tutaj społeczność z racji położenia niewątpliwie należała do ówczesnych elit. Świadczą o tym również sąsiadujące cmentarzyska na stanowiskach Kietrz 1 oraz Kietrz 11. Ludzie ci odgrywali kluczową rolę w kontaktach związanych z funkcjonowaniem Szlaku Bursztynowego, czego dowodem są odnajdywane w grobach importowane przedmioty (w głównej mierze ceramika, ale również przedmioty metalowe i szklane). Z tego względu konieczne jest staranne opracowanie tego stanowiska. Do tej pory publikowane było w sposób zdawkowy przez odkrywcę Georga Raschkego oraz wzmiankowane przez polskich archeologów: Kazimierza Godłowskiego, Jerzego Szydłowskiego, Lubomirę Tyszler i Artura Błażejewskiego. Po raz pierwszy zostanie wykonana analiza sposobu grzebania wraz z szerokim katalogiem obiektów oraz zabytków pozyskanych podczas wykopalisk.

Fot. Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu.

Jako działania interdyscyplinarne projekt zakłada szczegółową analizę ceramiki, której wynikiem będzie znajomość składu chemicznego masy garncarskiej, granulacji oraz temperatury wypału. Pozwoli to odpowiedzieć nie tylko na pytania związane z technologią produkcji, ale również będzie możliwość stwierdzenia czy dane naczynia są produkcji lokalnej lub proweniencji obcej. W inwentarzu cmentarzyska znajduje się ponadto liczny i – co najważniejsze – niespalony kostny materiał zwierzęcy . Niezwykle interesujący jest także praktykowany od co najmniej epoki brązu wybór elementów tuszy przeznaczonych do depozycji na cmentarzysku, a mianowicie są to czaszki i kości długie, m.in. psów i koni, a zatem zwierząt, które wędrują razem z ludźmi. Kości zwierzęce, w przeciwieństwie do przepalonych szczątków ludzkich, mogą być przydatne zarówno do datowań radiowęglowych, jak i ustalenia, czy zwierzęta mają pochodzenie lokalne, czy też przybyły wraz z ludźmi z innych terenów (analizy izotopów strontu).

Informacje o istnieniu, formie stanowiska oraz pozyskanych materiałach wymagają rozpowszechnienia, ponieważ ich wkład w archeologię okresu rzymskiego zarówno w ujęciu polskim, ale również europejskim, jest nieoceniony. Planowana jest popularyzacja wśród lokalnej społeczności we współpracy z Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu. Działania te zostaną podjęte w celu szerzenia świadomości na temat lokalnej historii, ale również konieczności zachowania i ochrony dziedzictwa archeologicznego.

Fot. Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu.